Passender worden ze niet de songs: we’re leaving together, exactly Europe here we come!
Maanden naar afgeteld en plots is het echt tijd om te vertrekken. Een nieuw begin, daar hoort helaas ook een afscheid bij: merci collega’s voor de mooie jaren, het ga jullie goed! Liefste familie, draag goed zorg voor mekaar, altijd en overal welkom, dat spreekt voor zich. En ja bij dat uitzwaaien werd al eens een traan weggepinkt, zo zijn ze die Van Kemsekes, ze zeggen niet altijd veel en lijken dan wel stoïcijns, maar als puntje bij paaltje komt, hebben ze toch ook maar een klein hartje (dat geldt ook voor mij).
Donderdag 22 juni was het uiteindelijk zo ver, de grote dag, en route! Onze Appa (de camper dus) had dinsdag zijn gevecht met de kilo’s gewonnen, met glans door de keuring, goed gedaan jongen (of is het een meisje, genderneutraal, woke enzovoort). Woensdag trokken we al de grens over voor een laatste familiebezoekje bij mijn broer Kjell, zijn vrouw Mara en kleine spruit Lynn - wat gaat die veranderd zijn tegen onze terugkomst - en daarmee zat de afscheidstournee er definitief op.
Hit the road! We starten het jaar van ons leven op 2 wielen: ons stalen ros leidt ons langsheen de Utrechtse Heuvelrug met al zijn waterlopen. 2 veerboten en 33 fietskilometers later, kon Appa zich uitleven. M’n compagnon vond op Park4Night een gezellig plekje aan het water waar we gratis mogen overnachten: zie daar onze eerste bestemming. Een avondwandeling leidt ons naar de plaatselijke supermarkt, vervolgens koken, genieten van de avond, van elkaar en onze eerste dag vredig afsluiten.
Jawadde(n)
De dagen die volgen meer van dat: op het gemakje ontwaken, ontbijten, picknick maken en dan de fiets op voor tochtjes van 50 à 60 kilometer, Nederlandse dorpjes en natuur ontdekken in de Schoorlse duinen of op het eiland Texel. Niks moet, alles mag. Water blijft het centrale thema en ook de wind is hier steeds van de partij, stoempen geblazen!
Via de langste brug van Nederland reizen we verder noordwaarts. Moddergat (wat een heerlijk Hollandse naam) blijkt de ideale stopplaats: een dijk bezaaid met lammetjes en schapen, vlakbij de Waddenzee, jawadde het leven kan mooi zijn! Een warme, of zeg maar hete dag, doet het leven vertragen. Pootje baden in zee, bezoekje aan de supermarkt en voor de rest een luilekkerdagje, dat moet kunnen. Na het avondeten maak ik me op voor de EK finale van de Belgian Cats. Een ware thriller, steeds op achterstand, maar op het eind winnen de Belgen, Europees kampioen! Ook de lammetjes juichen mee. Afsluiten bovenop de dijk om de zonsondergang te bewonderen, ik herhaal: het leven kan schoon zijn.
De Waddenzee, het blijft een uniek schouwspel van eb en vloed, niet voor niks Unesco Werelderfgoed. In dat kader stond maandag een gran fondo op het programma: 100 kilometer. 50 kilometer met de wind mee, dwars door de Nederlandse velden, perfect asfalt, heerlijk bollen, zo gaat ie goed. Maar dan uiteraard ook 50 kilometer beuken en zwoegen tegen de wind in, zo gaat ie net iets minder lekker. Maar… what doesn’t kill you makes you stronger!
Duitsland: even wisselvallig als het weer
Na een praktisch intermezzo - dagje op de camping om de camper en onszelf van een poetsbeurt te voorzien en gasflessen wisselen (Nederlandse inruilen voor Duitse, voor het gemak heeft elk land een ander type fles) - belanden we in Duitsland. Ik heb altijd een beetje een dubbel gevoel bij Duitsland, het heeft zijn mooie kanten en regio’s, zeer zeker, maar het voelt er allemaal zo strikt, zo afgelijnd. Een petanqueplein wordt er pas een petanqueplein als er een bordje naast staat en o wee als je met de fiets over een stukje voetpad rijdt, sorry mevrouw, zo kwaad moet je nu ook niet kijken hoor!
Goed we geven het een eerlijke kans en trekken er op uit met onze tweewielers. Putten, bulten, knotsen en botsen, een quasi tuimelperte voor op YouTube, nee Duitsland, dringend tijd om u te herpakken. En net als je het niet meer verwacht, gebeurt het dan toch: Duitsland toont zich van zijn mooiste kant. Een fietsritje van 40 kilometer tussen velden en schapen, langs een mooie jachthaven, lekker bollende asfalt, goed aangeduide fietspaden, dit is het betere werk. Afsluiten met een crème glace en ’s avonds bonen in tomatensaus mit Wurst und Kartoffeln op het menu: beginnen we dan toch van dit land te houden?
Zaterdag (gisteren dus) regen volgens alle weerapps, dus maken we er een transit dagje van, Hamburg voorbij en Denemarken ligt nu echt te lonken. To be continued!
Comments